یکی از عوامل توسعه پایدار ، وجود راههای ارتباطی بین شهری است که متاسفانه چهار شهرستان منطقه اورامانات از این نعمت بی بهره است و سالیان سال است که این خواسته ی برحق مردم منطقه در بایگانی ادارات راه و شهرسازی و راهداری و شرکت های زیرمجموعه وزارت راه کشور، خاک می خورد. به راستی چرا به خواسته ی اصلی و واقعی و طبیعی و انسانی مردم منطقه اورامانات وقعی نمی نهند؟ اشکال کار کجاست؟

آیا باید مردم از راه های غیرقانونی که برای دولت و خود مردم نیز هزینه دارد ، استفاده کنند تا به حق قانونی خود که برخورداری از جاده های استاندارد است، برسند یا نه گوش شنوایی برای این مطالبه ی اساسی و بنیادین و زیرساختی وجود دارد؟ استاندار که نماینده دولت در منطقه است برای این امر مهم و خواسته ی عمومی چه تدبیری اندیشیده است؟ آیا وقت آن نرسیده است که مناطق کمتر برخوردار مرزی به رشد و توسعه کمی و کیفی نزدیک به مناطق مرکزی برسند؟ مسولین امر باید بدانند و حتما هم خوب می دانند که امنیت پایدارکشور با توسعه متوازن و پایدار مناطق مرزی و البته مرکزی کشور امکان پذیر خواهد بود. توسعه مناطق مرزی هم با امکان سازی و فراهم نمودن راه های ارتباطی استاندارد زمینی، ریلی و هوایی و دریایی به دست می آید. اگر راه های ارتباطی خوبی در منطقه اورامانات داشته باشیم، می توانیم چشم انداز گردشگری خوبی را برای استان باتوجه به ثبت جهانی اورامانات رقم بزنیم وگرنه با این کوره راه ها و جاده های کم عرض دوطرفه نمی توان راه به جایی برد و دم زدن از توسعه منطقه اورامانات نمی تواند به مسیر واقعی خود ادامه دهد، مگر اینکه زیرساخت توسعه منطقه که راه ها هستند را اصلاح و ساماندهی کنند.

محورهای ارتباطی از کلیدی ترین زیرساخت هایی است که علاوه بر فراهم آوردن انواع امکانات و دسترسی ها، موجب رفاه بیشتر مردم و به تبع آن توسعه و پیشرفت در جوامع اجتماعی مختلف می شود.

امروز باید خواسته ی تمام مسولین و موکلین و علما و دانشگاهیان و بازاریان منطقه اورامانات در وهله ی اول فقط و فقط جاده های استاندارد و راه های هموار باشد تا زیربنایی ترین خواسته ی ما فراهم نشود ، نمی توان از دیگر عناصر توسعه دم زد و انتظار بیهوده ای است اگر راه ها و جاده های ارتباطی ما اصلاح نگردند ، از توسعه منطقه سخن به میان آورد.