کانون وکلای دادگستری یا همان کانون وکلا، مهمترین تاریخی که در تقویم این کانون ثبت شده هفتم اسفند ۱۳۳۱ است. روزی که به همت محمد مصدق لایحه استقلال کانون وکلای دادگستری تصویب شد. ناظران می‌گویند کانون وکلا از آن زمان تا امروز مستقل اداره شده است.

اما تلاش وکلا برای تاسیس یک کانون مستقل به سالها پیش از تصویب رسمی در سال ۱۳۳۱ برمی‌گردد.
نخستین نهاد وکالت در ایران مجمع وکلای رسمی بود که در سال ۱۳۰۰ در وزارت عدلیه تاسیس شد. پس از آن سالها طول کشید تا کانون وکلای عدلیه یا کانون وکلای مرکز در سال ۱۳۱۶ بطور رسمی افتتاح شد. هرچند استقلال چندانی نداشت اما یک نقطه شروع موثر محسوب می‌شد.
کانون وکلای دادگستری حالا دهه‌هاست که جایگاه خود را بعنوان یک شخصیت حقوقی مستقل تثبیت کرده است. هرچند در این مسیر همواره از سوی قدرت‌های مستقر در کشور با چالش مواجه شده اما این جایگاه را با چنگ و دندان حفظ نموده است.
دغدغه دیگری که کانون وکلا با آن روبرو است تبیین جایگاه و وجهه قشر وکیل در بین افکار عمومی است. آنها همواره در تلاشند تا در فرهنگ مردم ایران، هم با برخی وکیل ستیزی‌ها مقابله کنند و هم مراقب باشند بعضی وکلا با عملکردشان جایگاه این قشر را مخدوش نکنند.

از طرفی کانون وکلا همیشه در تلاش بوده تا آگاهی عمومی را نسبت به مسائل قضایی ارتقا دهد. این کانون معتقد است اگر معلومات مردم از حقوق خود افزایش یابد و دانش قضایی جامعه بالاتر برود بسیاری از مشکلات موجود کاهش می‌یابد. از طرفی کانون وکلا از مردم می‌خواهد برای چالش‌های حقوقی خود به موقع سراغ متخصصان این حوزه یعنی وکلا بیایند.

در اساسنامه کانون وکلای دادگستری وظایف این تشکیلات مستقل مشخص شده است. از جمله اعطای پروانه صلاحیت وکالت به متقاضیان، حمایت از وکلای عضو، نظارت بر عملکرد وکلا و رسیدگی به تخلفات آنها و معاضدت قضایی.
این کانون ریشه‌دار امیدوار است با تکیه بر حاکمیت قانون و حفظ استقلال، بتواند آرمان‌های والای خود یعنی کمک به ایجاد یک جامعه توسعه‌یافته و قانون مدار را هرچه بیشتر محقق کند.