خوش به حالتان که آنقدر خوشحال هستید؛ آقایان «هوشنگ بازوند» و «صابر رحیمی» این را جدی می گویم. انگار شما از جایی می آیید که مردمانش بسیار شادتر از مردمان این شهر (کرمانشاه) هستند؛ خیلی خوشبین تر و خیلی امیدوارتر به آینده… اما این جا آن شکلی نیست. این جا یکی از غمگین ترین و عصبانی ترین شهرهای ایران است. اصلاً در کل، ذات ما کرمانشاهی غمگین است. یک جور بدبینی، یک جور یأس فلسفی همیشگی با مردم این منطقه همراه بوده. دلیل هم زیاد دارد که جایش نیست واردش بشویم اما از قضا، فوتبال یکی از معدود پناهگاه هایی است که می تواند به این مردم رنجدیده احساسِ خوشحالی و امیدواری بدهد؛ اما سزاوار نیست که شما با عدم حمایت از تعیم راهیان، از این آخرین امید مردم هم چشم پوشی کنید بنابراین به خودمان حق می دهیم که خیلی خوشحال نباشیم از مسیری که شما در آن در حال قدم گذاشتن هستید.

آقای مهندس بازوند، آبروی مان در گروی شما قرار دارد. ما هواداران زخم خورده در این سال ها بغض هایمان را در گلو حبس کردیم، فریاد هایمان را در خلوت تنهایی مان سر کشیدیم؛البته مایوس نشدیم چراکه پنداشتیم حداقل در این شهر یک نفر پیدا شده است و همچون پدر معنوی فوتبال کرمانشاه، فرزندانش را تنها نمی گذارد.

می دانیم که در سال های اخیر برای استان از جان مایه گذاشته اید، هزینه های مادی و معنوی را صرف استانی کردید که بی اعتمادتان کردند اما دل های هواداران پاک نیت و سیرت راهیان چه می شود، آیا آن ها همچون سال های گذشته باید در حسرت حمایت مسئولین ارشد کرمانشاه از تیم شهرشان باشند؟
وقتی چشممان در ورزشگاه به معتادی می خورد که به شوق و انرژیِ تشویقِ تیم راهیان، به فرصتی رسید که ترک کند، دلسوزی که هزینه ی زندگی اش را خرج این تیم کرد، جانبازی که با ویلچر در سرما و گرما حاضر نشد در خانه منتظر اعلام نتیجه باشد به ورزشگاه آمد تا در کنار راهیان باشد، خردسالانی که جیغ کشان تیم شان را تشویق می کنند؛ دل خوشیِ همه است که این تیم تنها نباشد.
آقای استاندار، منتظر حمایت شما هستیم. نگذارید راهیان همچون تیم های دیگر کرمانشاهی ایستاده بمیرد. اکنون تنفس این تیم به حمایت شما بستگی دارد؛ امید هزاران جوان کرمانشاهی و حتی کردستانی. پس امید آن ها را ناامید نکنید. شما می توانید پدر معنوی فوتبال کرمانشاه باشید پس فرصتی بدهید تا تنها تیم کرمانشاه دوباره به لیگ دسته اول برگردد.